Kazimier, Schindler's List, de zoutmijnen en een crazy tour.

Na een heerlijke nachtrust en een heerlijk ontbijt, vertrokken we om 9 uur naar Kazimier, de Joodse wijk van Krakau. Daar kregen we een spoedrondleiding die ons vooral langs de plaatsen voerden waar de film Schindler's List is opgenomen. Daarna naar het oude ghetto gereden. Heel indrukwekkend om te zien hoe klein de ruimte was die ze met heel veel mensen moesten delen! Het ghetto was in de oorlog opgedeeld in twee kampen; kamp À voor de werkenden en kamp B voor de nuttelozen... Als je de pech had om in kamp B ingedeeld temworden, was je eigenlijk al ten dode opgeschreven. Van de verhalen in Nederland wist ik natuurlijk al dat de Duitsers wreed waren, maar na wat ik vandaag allemaal gehoord heb, weet ik nu dat het allemaal nog veel erger kan!
Hierna zijn we naar het voormalig concentratiekamp Plaszow gegaan. Hier is niet veel meer van over. Er staat een gedenkteken, en een bord of je respect wil hebben voor het verleden. Dit doen de Polen op hun eigen wijze; met feesten, barbecuen midden op het terrein (een voormalig massagraf) en in de zomer heuse orgies in het bos.
Achter het terrein was een voormalige steengroeve, waar het kamp in het geheel was nagebouwd om de bewuste film op te nemen. Maar ook hier was na zo'n 15 jaar Moeder Natuur haar eigen gang gegaan. Wel heel mooinom te zien, trouwens!

Hierna weer met z'n allen in de bus om naar de zoutmijnen te gaan. Daar aangekomen hebben we even wat gegeten (kebab, maar dat was niet zo'n succes) en gedronken en daarna met de gids de mijn in. We beginnen goed; we gaan 60 trapjes af van elk 6 treden... Toen waren we bij de eerste laag op 95 meter diepte. Dit gedeelte van de mijn stamt nog uit de 16e eeuw. Dus elke stukje was met een pikhouweel uitgehakt! Niks geen explosieven, want die hadden ze toen nog niet...
De twee uur durende rondleiding voerde ons langs de mooiste plaatsen. En alles wat je zag, was van zout. De muren, de vloeren, de sculpturen en zelfs de kroonluchters. Het een nog mooier dan het ander. En onder de grond was er zelfs ruimte voor meerdere gebedsruimtes, een kerk, een trouwkapel en zelfs een sanatorium voor mensen met luchtweginfecties, astma, e.d.

Weer terug op aarde zijn we weer in de bus gestapt en ging het terug naar het hotel. We hadden een half uur om ons even op te frissen want toen moesten we klaar staan voor de crazy tour; een rondrit van 2.5 uur door de communistische wijk in een oude trabant en net zo antiek busje...
Het eerste deel van de rit hadden wij het 'geluk' om in de trabant te zitten. Wat een herrie maak je met zo'n ding!!! Claxon overbodig! De rit voerde ons naar de hoofdstraat van de wijk, het Rozenplein. Alles hier was op Russisch communistische manier gebouwd. Strak, grijs en grauw. In de wijk (Nowa Huta) wonen ongeveer 100.000 mensen. Vrolijk kunnen die mensen nooit geweest zijn, want ik heb nog nooit zo'n diep trieste wijk gezien... Brrrrr.
Aan het eind van de rondrit wilden de gidsen ons ook nog even de Fatimakerk laten zien. Deze was bijzonder omdat het de eerste kerk was, die in deze wijk gebouwd werd. "zo mooi," zei de gids, "die moeten we ook even van binnen zien!" Zo gezegd, zo gedaan. Stappen we, dus een groep toeristen, gewapend met camera's enzo, zo de kerk in, waar op dat moment een dienst gaande was!!! Ik heb me zelden zo gegeneerd (en de rest van de groep met mij). Terwijl de gemeente aan het Onze Vader begon (ja, dat klinkt echt in elke taal hetzelfde!) zijn wij op onze tenen de kerk weer uitgeslopen!!! Met het schaamrood op onze kaken en een vriendelijk knikje van meneer pastoor...

Weer terug bij het hotel even naar huis gebeld en daarna naar het centrum om heerlijk te gaan eten. Op het terras bij Max 18 hebben we een heerlijke maaltijd gehad. Soep vooraf, eendenborst op Poolse wijze klaargemaakt en een ijsje toe. Het was even jammer dat die Poolse eend op zich liet wachten. Bij navraag bleek de eend kwijt te zijn. Maar na duizend excuses kwam de eend alsnog en kregen we het toetje van het huis. Lieve mensen, die Polen!
Daarna toch maar snel weer naar het hotel, een verhaaltje schrijven en nu naar bed. Morgen gaat de wekker om half zeven (in letters is het niet zo schokkend...) want om 8 uur moeten we klaar staan voor de tocht naar Auschwitz en Birkenau. We maken ons op voor een heel bijzondere dag!

Tot morgen!